SULMO seu SULMONA et SOLMONA

SULMO, seu SULMONA et SOLMONA

oppid. Pelignorum in 4. regione Italiae, nonagesimô ab urbe distans lapide; Ovidii poetae patria, ut ipse testatur l. 4. Trist. El. 10. v. 3. Graece apud Ptol. scribitur Σουλμῶν. Quod Latinô formatum ore Sulmo. At apud Strab. l. 5. accusativus casus legitur Σούλμον, corrupte forsan pro Σούλμονα, a recto casu Σούλμων. Quippe Latinis auctoribus pariter omnibus constanter dicitur Sulmo, SUlmonis. Baudrando urbecula est Episcopalis Aprutii citeriotis, 26. mill. pass. ab Aquila in Eutum, 30. a Venafro in Boream, cum titulo Principatus gentis Borghesiae, Unde Caesari belli Civ. l. 1. c. 18. et Plinio l. 3. c. 12. itemque Iuvenali Sat. 6. v. 187. oppidani Subnonenses. Ovid. Pont. l. 4. El. 14. v. 49.

Gens mea Peligni, regioque domestica Sulmo.

Aquis, iisque frigidis abundabat. Ovid. Fast. l. 4. v. 685.

Hâc ego Pelignos, natalia rura petebam;

Parva, sed assiduis humida semper aquis.

Idem, l. 2. Amor. El. 16 v. 1.

Me pars Sulmo tenet Peligni tertia ruris;

Parva, sed irriguis ora salubris aquis.

Et Trist. l. 4. El. 10. v. 3.

Sulmo mihi patria est, gelidis uberrinus undis

Milia qui novies distat ab urbe decem.

Silius Ital. l. 8. v. 510.

—— Coniungitur acer

Pelignus; gelidôque rapit Sulmone cohortes.

Sulmonensis puella, pro rustica puella apud Iuvenalem, Sat. 6. v. 187.

De Sulmonensi mera Cecropis. ———

Porro idem Ovidius Fast. l. 4. v. 77. a Solymo Phryge Sulmonem conditum, denominatumque fabulose fingit,

Serus ab Iliacis, et post Antenora, flammis

Attultt Aeneas in loca nostra Deos.

Huius erat Solymus Phrygiâ comes unus ab Idâ:

Aquo Sulmonis moenia nomen habent:

Sulmonis gelidi, patriae, Germanice, nostrae,

Me miserum, Scythico quam procul illa solo est!

Silius Ital. l. 9. v. 67.

Xantippo captus, Libycis toleraret in oris

Servitium Satricus. Mox inter praempta regi

Autololum donô datus ob virtutis honorem.

Huic domus, et gemini suerant Sulmone relicti

Matris in uberlbus nati, Mancinus, et una

Nomine Rhoeteo Solymus: nam Dardana orgio

Et Phrygio genus a proavo: qui sceptra secutus

Aeneae, claram muris fundaverat urbem,

Ex sese dictam Solymon, celebrata colonis

Mox Italis paulatum atrito nomine SULMO.

Verum hanc fabulam, ex nuda vocabulorum similitudine confictam Virgilius etiam risisset: qui omnes Aeneae comites in unum confert Latium. Nisi forte eorum heîc amplectenda sit auctoritas,

qui ut habet Dio Chrysostomus in oratione de Ilio non capto, totius Italiae Aeneam fecêre Dominum. De caeteto miserandam huius oppidi calamitatem, quam bellô civili inter Marium et Syllam perpessum est, narrat Florus l. 3. c. 21. Cluv. Nic. Lloydius.